Ik zit buiten in het zonnetje een koffie te drinken. Ik ben vanochtend opgestaan en heb verschillende ademhalingsoefeningen beoefend, waarin zowel het zuurstofgehalte in mijn bloed toeneemt als ontspanning wordt gecreëerd. Reggae muziek in mijn oren en schrijven maar.. 

Een maand verder had ik behoorlijk wat sollicitaties gedaan. Hiervan twee gesprekken gevoerd die ik als 'prettig' had ervaren. Ik kreeg te horen dat er andere mensen beter in het profiel pasten en dat ze wederom besloten hadden mijn sollicitatie niet voort te zetten. Ik besloot even te wachten op antwoord van mijn overige sollicitaties en nam twee weken pauze van het solliciteren. In de tweede week werd ik benaderd via LinkedIn door een recruiter voor een vacature bij de Gemeente van Haarlem. 

Ik zit lekker op terras, drink een haver latte en eet een blueberry muffin in het zonnetje. Serotonine giert door mijn lichaam en ik denk aan al mijn geluksmomenten van de afgelopen weken. Vanochtend heb ik zelf weer een verbonden ademsessie gehad van 45 minuten en 20 minuten ontspanning. Als ik het in woorden zou moeten uitdrukken zou ik het omschrijven als me helder/ontspannen voelen. Rust in mijn hoofd, stilte en sereniteit. Ongelooflijk lekker. 

Net een heerlijke meditatiesessie gehad en onderweg naar huis heb ik de behoefte om te schrijven. Mijn hoofd is letterlijk leeg. Ik voel mij kalm en ontspannen, er is ruimte om te schrijven zonder afleiding. In zo'n meditatie les beginnen we altijd even met praten over zelfrealisatie, oftewel 'spiritualiteit'. Wij hebben het over dingen die ik nooit eerder ben tegengekomen. Het blijft wel hangen en resoneert ergens met wat ik voel. 

Wanneer ik terug denk aan mijn reis, denk ik vaak alleen maar aan de ontzettend gave momenten, mooie plaatsen en inspirerende mensen die ik heb leren kennen. Lokale mensen maar ook mensen van andere oorsprong die allemaal in Puerto Viejo wonen, door het gevoel van vrijheid en geluk die ze daar ervaren. Maar het was niet alleen maar fun.

De volgende dag werd ik, onderweg naar het busstation in San José, weer overdonderd met angst. Voordat ik vertrok had ik op wifi opgezocht hoe je in het Spaans een buskaartje naar Puerto Viejo besteld. Ik had dit keurig in een schriftje geschreven met wat standaard zinnetjes als: Buenos dias, gracias, donde esta la estación de autobuses MEPE? Want ik kon niet bellen, had geen internet op mijn telefoon en sprak geen woord Spaans #OMG PANIEKK!!! Het was gelukt en eenmaal in de bus werd ik eindelijk rustiger. Een busrit van zes uur lang langs super veel palmbomen, bergen en zon. Ik ging de goede kant op en was aan het genieten van alles wat ik voorbij zag komen met een heerlijke pokoe in mijn oren. 

Het is een aantal jaar geleden en ik herinner het mij als de dag van gister. Wat bedoeld was als een avontuur bleek een reis te zijn waarin ik zwaar ''out of my comfortzone'' ging en angsten moest overkomen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Leren genieten van het proces om risico's te nemen en daar blijkbaar van groeien. 

Ik accepteer mezelf, wat betekent dat? Ik ben niet kritisch naar mezelf, maar waar staat dat eigenlijk voor? Voor mij betekent dit liever voor mezelf zijn. Dit is wat ik tegen mijn meditatieleraar zei. Wanneer dingen niet gaan zoals je wilt of verwacht had. Dat stemmetje dat er nog meer jus bovenop gooit. Dat deze stem niet de overhand krijgt en je niet in een spiraal van negativiteit komt. Sinds kort weet ik dat ze dit dwangmatig denken noemen en dat merendeel van de bevolking hier onbewust last van heeft. Dit gebeurde ook bij mij onbewust, ik had het niet door. Maar nu, een paar ademsessies verder :0.

Een paar pagina's uit mijn dagboek, helemaal bloot.