Het is een aantal jaar geleden en ik herinner het mij als de dag van gister. Wat bedoeld was als een avontuur bleek een reis te zijn waarin ik zwaar ''out of my comfortzone'' ging en angsten moest overkomen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Leren genieten van het proces om risico's te nemen en daar blijkbaar van groeien.
In het eerste jaar van mijn hbo studie besloot ik ermee te stoppen. Destijds woonde ik in een studentencontainer en mijn vriend en ik waren net uit elkaar. Niks in mijn leven liep zoals ik het voor ogen had. Hbo studie afronden, goeie baan, koopwoning, samenwonen, je kent het wel.
Ik zat niet lekker in m'n vel en had verder geen verplichtingen in Nederland. Dus daar ging ik dan, alleen op reis. Mijn oom ondersteunde mij in dit proces. Bocas del Toro in Panama bleek toen een populair reisgebied te zijn. Spanish By the Sea in Bocas zat vol, maar in Costa Rica had de eigenaresse nog een school. Zonder erover na te denken bevestigde ik op hetzelfde moment nog mijn verblijf. Binnen twee weken was ik vertrokken.
Ik werd opgehaald op het vliegveld en met een shuttle naar een hostel gebracht voor één overnachting. Ik kwam in de avond aan, ging mijn privé kamer in en barstte in tranen uit. Ik belde mijn oma op via Skype en zei ''wtf doe ik hier? Er zijn tralies voor het raam oma, de stad ziet er eng uit, waar ben ik aan begonnen?" #Omavoice: "Ja meisje, ik weet het ook niet. Je kan gewoon weer naar huis komen hoor." Hoe lief!! <3 Precies wat ik nodig had om lekker mijn eigenwijze zelf te zijn en zeker niet terug te gaan. Nog even gekletst en toen richting bed gegaan.
Reactie plaatsen
Reacties