Op een dinsdag avond gingen we met een groepje van het hostel naar Tasty Waves. Dit was een feest iets verder het dorpje uit, The Place to Be! Iedereen ging hier blijkbaar elke dinsdag heen, dus wij ook. En ja hoor, wat was het gezellig. Flink wat gedronken, veel gedanst en nieuwe mensen ontmoet. Later op de avond was ik klaar om naar huis te gaan. Samen met een vriendin en twee vrienden uit het hostel liepen wij in de nacht terug naar ons verblijf. Met mijn telefoon in mijn hand en muziek op luidspreker. Lachend en zingend liepen wij op een stille, donkere autoweg terug. Rechts alleen het strand en links de jungle met enkele huizen. Twee mannen met een bivakmuts stopten ons. Zij schoten in de de lucht om ons te laten zien dat het menens was! De twee mannen pakten mijn vriendin vast en zeiden ''give us everything''. Het ging allemaal zo snel en wij gaven alles! Eenmaal aangekomen bij ons verblijf werden wij erg lief opgevangen. Volop in emotie, onder invloed en zonder tact had ik een bericht geplaatst via de computer op Facebook. Ik vertelde dat ik beroofd was (met een pistool), geen telefoon en laptop had. Ik was dus niet bereikbaar. Al gauw allemaal reacties van bezorgde vrienden en familieleden ontvangen die zeiden dat ik na zo'n  gebeurtenis beter naar huis kon komen. Eigen schuld? Nu ik een dagje ouder ben had ik dat waarschijnlijk anders aangepakt. 

Je verdriet toelaten en toch verantwoording nemen.

Een paar dagen later zakte mijn emotie, ik kon het objectief bekijken en had de tijd genomen te reflecteren. Ik onderzocht waarom dit gebeurde en verplaatste mij in de mogelijke daders. Het was ineens erg logisch. Wij waren een target omdat ze ons zien als mensen met geld #WesterseMensen. Ik had mij niet goed laten informeren. Ik had geen gebruik gemaakt van de gratis taxi terug naar ons verblijf en ik liep met mijn telefoon in mijn hand. Ik gaf hen nergens de schuld van en nam verantwoording voor alles. Hierdoor kon ik het loslaten en was ik niet aan het wachten op een ander om mij een veilig gevoel te geven in een vreemd land. Dit had ik zelf in de hand! Wauw, hoe waardevol is dat?!  Een aantal maanden later liep ik over straat en ja hoor, wat denk je? Ik herkende één van de daders, blijkbaar nog vrij jong. Een degelijke jongen die naar de kerk bleek te gaan. Ik zag hem en hij zag mij. Wij keken elkaar aan en lachten. 

Ik was nu in een primitief land, zonder telefoon, zonder laptop en met weinig geld. Het enige aan materie dat ik had was een backpack met een paar kledingstukken. Met deze situatie had ik zeker even moeite, het was wennen. Toch zag ik oplossingen voor de dingen die ik echt belangrijk vond. Bijvoorbeeld naar het internetcafé gaan om met familie te praten via skype en bellen via een telefoonkaart. Naar tweedehands winkels gaan wanneer ik weer een leuke outfit wilde scoren voor onze avonden uit. Ik werd ontzettend creatief.

Ik leerde dat materieel gewin voor mij niet geluk bepalend is.

Ik had mij nog nooit zo goed gevoeld. Ik leerde te kijken naar dingen die voor mij echt belangrijk waren en hoeveel toegevoegde waarde iets wel of niet had. Ik leerde dat de zon en zee voor mij belangrijk zijn. Verbonden voelen met mensen die ook de kleine dingen in het leven waarderen en niet constant streven naar meer. In het ''hier en nu'' leven en meerdere keren op een dag vanuit hun hart uitspreken ''wat is het leven goed''.  Ik snapte het en leefde het. Tevreden zijn met dat wat ze hebben, ook al was dat niet veel. Het leven daar was echt niet makkelijk, levensmiddelen waren duur en verdiensten waren ontzettend laag. Door daar langer te wonen zag ik dat een glas wijn gelijk stond aan 6 dollar en ik verdiende 2 dollar per uur. Ik moest dus 3 uur werken om 1 glas wijn te kunnen kopen. Zo was dat met andere levensmiddelen ook en zag ik dat wij het in Nederland eigenlijk veel makkelijker hebben. Hoe kan het dan dat wij zo weinig stil staan bij wat wij hebben? En toch altijd meer willen? Ik vond het fascinerend. <3